12 اسفند 1399
ثبت دیدگاه گفتگو احسان شریعتی با پایگاه خبری تحلیلی انصاف نیوز
احسان شریعتی درباره‌ی موضوع واکسن‌زدن هنرمندان و حاشیه‌سازی‌های حول محور واکسن به انصاف نیوز گفت: «در حال حاضر مسئله‌ی کشور واکسن‌زدن یا نزدن هنرمندان نیست و اینها حاشیه‌‌سازی است؛ چون مشکل اصلی این‌است که چرا واکسن به‌اندازه‌ی کافی نداریم. اگر این ریتم و روند پیش رود، معلوم نیست تا چند سال دیگر تمام مردم جامعه واکسینه خواهند شد. واکسن وقتی مؤثر است که به تمام مردم زده شود. مردم باید بپرسند چرا دولت این کار ضروری را درست انجام نداده و نمی‌دهد؟
پس موضوع اول تهیه و تولید واکسن است، پس از آن و بر اساس معیارهای منطقی واکسن باید بتدریج توزیع شود. ببینید! موضوعات حاشیه‌ای و پراکنده‌گویی باعث می‌شود از موضوع و مسئله‌ی اصلی غافل شویم. و در کشور و رسانه‌های ما درباره‌ی موضوعات پراکنده زیاد صحبت می‌شود. الان در کشورهای اروپایی مانند فرانسه واکسن از همه جا خریداری، تهیه و تولید و بر اساس اولویت‌های کاری و سنی توزیع می‌شود. اول کادر درمان زده‌اند چون مستقیما با ویروس مواجه هستند و سپس افراد سالمند. در حال حاضر جامعه‌ی ما، رسانه‌ها و نیروهای مدنی و فرهنگی، باید بسیج شوند و اول این مطالبه‌ی ملی را مطرح کنند که امکان دسترسی به واکسن می‌بایست هرجه سریع‌تر برای جمعیت 80 میلیونی ایران فراهم گردد. سپس، باید به‌صورت شفاف اعلام کرد که چه کسانی لبشتر در معرض ابتلا و در اولویت اند؟ رفتگران یا هنرمندان و...؟ لذا بدیهی است که امر واکسیناسیون بر اساس تقدم منطقی و به‌نوبت اجرا شود. آسیب‌پذیرترها، کادر درمانی و سپس سالمندان و بیماران و اقشار در معرض ابتلای بیشتر از جمله و برای نمونه، رفتگران که با زباله‌ها سروکار دارند، و سایر اقشار که بنابه ضرورت شغلی بیشتر با خطر مواجه میشوند باید در اولویت باشند. پس طرح مسائل اصلی هم اولویت دارند.»
شریعتی با تاکید بر اینکه موضوع واکسن زدن هنرمندان حاشیه‌ای است، گفت: «در هیچ جای دنیا من نشنیده‌ام که بحث بر سر اولویت واکسن زدن یا نزدن هنرمندان باشد و از این دست موضوعات حاشیه‌ای و کاذب. رسانه‌ها باید کاری کنند افکار عمومی از مسائل زرد به‌سمت طرح پرسش‌های اصلی خطاب به مسئولان و مدیران برود. همین کشورهای متخاصم با مثل امریکا و انگلیس و اسرائیل و..، تا کنون چند درصد از مردمشان را واکسینه کرده اند؟ تجارب این کشورها را میتوان معیار قرار داد و به راهی که رفته‌اند توجه کرد. و در سطح جهانی، موضوع اصلی اما این‌است که واکسن در انحصار کشورهای ثروتمند است. رئیس سازمان‌ملل می‌گوید چرا تمام واکسن‌ها در دست اقلیتی از کشورهای ثروتمند جهان است؟ و بیش از 200 کشور حتی یک واکسن هم به آن وارد نشده است. چرا باید در جهان توزیع عادلانه‌ی واکسن صورت نگیرد؟»
او در پاسخ به این پرسش که وقتی مردم به موضوع واکسن‌زدن یک بازیگر توجه زیاد نشان می‌دهند، آیا رسانه‌ها باید به این مسئله بی‌توجه باشند، می‌گوید: «دو نوع رسانه داریم، رسانه‌هایی که خودشان مسائل زرد و انحرافی را ایجاد می‌کنند، اینها خود مقصر و شریک جرم قدرت‌های مسئول هستند. و البته باتوجه‌به اینکه در دنیای مجازی با حجم زیادی از اطلاعات غلط و غیرموثق مواجهیم، نقش رسانه‌های کتبی و رسمی می‌تواند این باشد که اطلاعات قابل اعتماد‌تر را رسما تصدیق کنند. هرچند به‌دلیل محدودیت‌ها و موانع و مصالح و..، مطبوعات نتوانند همه‌ی حقیقت را بگویند، اما از دروغ و شایعه و اتهام و..، میتوانند و می‌باید حتی‌المقدور اجتناب کنند!»
این فلسفه‌پژوه درباره‌ی اینکه آیا هنرمندان یک کشور میتوانند در حالی‌که هنوز مردم خودشان به واکسن دسترسی ندارند، در کشورهای ثالث واکسن بزنند، اظهار داشت: « از منظر اخلاقی رفتاری مشکل و مناقشه‌برانگیز است، اما ما راجع به اشخاص نمی‌خواهیم حرفی بزنیم، چون بدرستی نمی‌دانیم در هر مورد در چه شرایطی این کار صورت گرفته است؛ مثلاً برخی در خارج اقامت یا ملیت دارند و امکان استفاده از واکسن آنجا برای آنها وجود دارد. و اینجا همان سؤال اخلاقی جهانشمول مطرح می‌شود که آیا هموطنان و همنوعان نیز از این امکان بهره‌مند هستند؟ پاندمی (بنابر تعریف و واژه، پان+دموس) «همه‌ی مردم» و جهانیان را فرامی‌گیرد و مبتلا می‌کند؛ بنابراین همگان باید واکسینه شوند تا ویروس در جهان ریشه‌کن شود. شکاف‌های اجتماعی در دنیا اما مانع از احقاق این حق و این ضرورت طبیعی برای بشر می‌شود و این تبعیض همان مسئله‌ی اخلاقی جهانشمول است.
در ایران اما این موضوع خاص مطرح است ما که جزو کشورهای فقیر نیستیم پس چرا در این زمینه مدیریت بحران ضعیف و آمار قربانیانمان در حاورمیانه بیشترین بوده است؛ به‌ویژه در میان اقشاری که بیشتر در معرض ویروس بوده‌اند، اعم از کادر درمانی، خدمات اجتماعی، و نیز اقشار اقتصادی-اجتماعی و آموزشی-هنری فعال که روابط اجتماعی بیشتری دارند. پس مسئله‌ی اصلی و ملی ما که باید افکارعمومی آن را مطالبه کنند، سرعت‌بخشی به فراهم کردن دسترسی عموم به واکسن است. و با این ریتم و روندی که پیش می‌رویم و با توجه به انواع جهش‌یافته‌ی ویروس هنوز باید انتظار قربانی دادن زیادتری داشته باشیم. مباحثی از قبیل سیاسی کردن مسئله‌ی واکسیناسیون و اینکه فلان هنرمند و ورزشکار و..، کجا واکسن زده و.. جملگی اذهان را از مطالبه‌ی اصلی دور می‌کند.
او افزود: نکته‌ی دیگر این‌است که اگر می‌گویند ایران در مسائل دارویی و غذایی تحریم نیست وکلای ایران از نظر حقوقی این مسئله را پیگیری کنند و توضیح شفاف علمی و طبی داده شود و واکسن‌های قابل‌اعتماد شناسایی و تهیه شوند. بعد از وارد شدن واکسن روسی برخی گفتند قابل‌اعتماد نیست باید مراجع علمی جهانی آن را تأیید کنند. البته یک مجله‌ی علمی آن را تأیید کرد این خودش قدم مهمی بود. چون در ابتدا به آن واکسن اعتماد نبود. چیزی که مشخص است تنها راه مقابله‌ی تاکنونی بشر با این ویروس‌ها و باکتری‌ها واکسیناسیون و آنتی‌بیوتیک‌ها بوده است.»
شریعتی درباره‌ی اعتماد عمومی به واکسن تصریح کرد: «در سطح جهانی اعتماد عمومی به واکسن نیست یا نسبی است. و از سوی دیگر، در واقع، جامعه‌ی ایران بشدت طبقاتی است و شیوه‌ی زیست اقشار و طبقات مردم در مناطق تفاوت و فاصله‌ی اقتصادی و اجتماعی عظیم است. در بسیاری از مناطق محروم و روستاها حتی به مواد اولیه‌ی بهداشتی دسترسی سختی دارند چه رسد به الکل و ماسک و رعایت فاصله‌ی افراد. و فقر عمومی در این مناطق باعث می‌شود آسیب‌پذیرتر باشند و این مشکلات ساختاری مزید بر علت و موجب گسترش واگیریِ بیماری است.»