3 فروردین 1401

گذر از آتش

«هر که این آتش ندارد نیست باد!»
به مناسبت چهارشنبه سوری سال 1400

از میان چهار عنصر سازنده‌ی عالم، آتش (مانند آب) به حیات نزدیک‌تر است. زمین ما، خلاف تصور رایج و خلاف وضعیت کنونی که از ازدیاد گرما رنج می‌برد، به‌تدریج با سرمایش خاموش خواهد شد. آتش از سویی نماد عینی زندگی، روح، و معنویت است و از دیگر سو، تنها عنصری است که می‌تواند توسط انسان ساخته شود و گسترش یابد. کار آتش از سویی گرمایش و روشنایی‌بخشی و پاکسازی است و از دیگر سو، می‌تواند موجب سوزش و نیست‌سازی کامل  و نماد رنچ و مرگ گردد. این کارکرد متناقض‌نمای آتش یادآور عشق و ایمان و دین و عرفان است که در سویه‌ی منفی، می‌توانند بدل به کینه و کفر و خرافه و جهل گردند، آن‌گاه که مورد سوءاستفاده‌ی «طمع و ترس و جهل» انسان‌ها قرار می‌گیرند.

3 فروردین 1401

جنون جنایت جاهلی

جنایت هولناک گردن زدن و اعدام دسته‌جمعی شماری از جوانان (گاه نابالغ) شهروند عربستان سعودی (از اقلیت شیعی) نشان داد که منطقه‌ی ما هنوز زیر سلطه‌ی جبّاریت عصر «جاهلی» است، هرچند تجدیدتولید شده در پوش خلافت‌های «اسلامی».

3 فروردین 1401

علیه جنگ‌ گستری

«جنگ عمل خشونت‌آمیزی است که کاربردش محدودیتی نمی‌شناسد؛ طرف‌های متخاصم به‌طور متقابل این قانون را به‌یکدیگر تحمیل می کنند؛ و این امر منجر به کُنشی متقابل می‌شود که، مطابق با مفهوم جنگ، باید به افراط و تفریط بینجامد.»

                     ——  کلازویتس، «پیرامون جنگ»

قانون و منطق جنگ، یا کاربرد نامحدود خشونت برای تسلیم دشمن، میل به افراط و گسترش و فراگیری درگیری نظامی است. ازاین‌رو برای گریز از افتادن به تله‌ی جنگ‌افزوزان آنچه در روش مقابله با این پدیده‌ اهمیت دارد این است که مقاومت در برابر جنگ مبارزه با اصل آن و اجتناب از گسترش آن به سایر نقاط یا مداخله‌ی دیگر قدرت‌ها در منطقه‌ی درگیری نظامی باشد. هر ملتی حق دارد که در برابر هجوم و تجاوز به کشورش از خود دفاع مسلحانه کند و سایر ملت‌ها می‌توانند و می‌بایست از حقوق پایمال‌شده‌ی او پشتیبانی همه‌جانبه کنند. ورود به عرصه‌ی یک جنگ منطقه‌ای از سوی سایر کشورها اما به‌معنای تقویت منطق توسعه‌طلب و افراط‌جویانه‌ی جنگ است.