19 تیر 1401

بار دیگر گشت اکراه؟!

 لآ إِكْرَاهَ فِى ٱلدِّينِ ۖ قَد تَّبَيَّنَ ٱلرُّشْدُ مِنَ ٱلْغَىِّ

📌شهری است که ویران میشود، نه فرونشستن بامی...
باغی است که تاراج میشود، نه پرپر شدن گلی...

معنا و مقصود از سیاست بازداشت و حبس چهره‌های مستقل و منتقد صنفی، فرهنگی-هنری و مدنی-سیاسی چیست؟ هشدار و هراس‌افکنی جهت بازدارندگی از گسترش جنبش مطالبه‌گری و حسابرسی، روشنگری و شفافیت، و اصلاح‌گری اساسی؟ تجربه‌ی سده‌ی گذشته و بویِژه دهه‌ی آخر مگر نشان نداد که نتیجه‌ی سیاست سرکوب و حبس و حصر و حذف جنبش اصلاحی جز تقویت گفتمان براندازی و خیزش‌‌های قهرآمیز و خشونت‌آلود معطوف به درگیری و فروپاشی در اقصی نقاط کشور نبوده است؟‌!

15 تیر 1401

گفتن حقیقت به مردم

🔆در روز قلم
« به آنان که با قلم تباهی دهر را به چشم جهانیان پدیدار می کنند»

کلام پیامبر است که «برترین مبارزه، ابراز سخن دادخواهانه در پیشگاه حاکم ستمگر است»(أفضل الجهاد كلمة عَدْلٍ عند سُلْطَانٍ جَائِر، صحيح).
در عصر ما مسئولیت روشنفکری و مبارزه‌ی مدنی خشونت‌پرهیز را در داشتن همین فضیلت «گفتن حقیقت به قدرت» می‌دانند. چامسکی یکی از روشنفکران معاصر اما کار مهم‌تر را یافتن مخاطبی می داند که برایش حقیقت اهمیتی داشته باشد و ویژگی مهم دیگر این‌ که مخاطب نباید فقط به‌عنوان مخاطب صرف، بلکه باید همچون جامعه‌ای با دغدغه‌ی مشترک و امید مشارکت سازنده در نظر گرفته شود. به‌عبارت دیگر، گفتن حقیقت به قدرتی که آن ‌را قبل از همه می‌داند و تلاش می‌کند آن را پنهان سازد ممکن است کاری بیهوده به نظر آید؛ وانگهی، نه قدرت بل‌که قربانیان قدرت اند که نیاز به دانستن حقیقت دارند (به‌نقل از تری ایگلتون درباره‌ی چامسکی). آن حدیث نبوی اما نه بیان حقیقت عیان به آنها که قصد پنهان ساختنش را دارند، بل‌که در ستایش سخن دادخواهانه رویاروی قدرتمندان‌ بود.

11 خرداد 1401

«دیگر صدا با سکوت آشتی نخواهد کرد»

بیانیه هشدار آمیز  125 تن از فعالان سیاسی و مدنی

با مشاهده‌ی انتخابات مدیریت‌شده‌ی 1400 مشخص بود که اکثریت جامعه‌ی ایران، به این دولت انتصابیِ یک‌دست شده امیدی نمی‌بندد و در ابتدا نیز تنها به نظاره‌گری اقدامهای داخلی و خارجی آن بسنده خواهدکرد. به‌نحوی ویژه برای چنین دولتی ضروری بود که حداقل برای تنش‌های خارجی و مساله‌ی تحریم راه‌حلّی پیدا کند تا واکنش‌ نسبت به حاکمیت، به دخالت‌های ناروا و مخرّب خارجی نینجامد. اما ناتوانیِ قابل انتظار در ایجاد اندکی بهبود در زندگی عمومی مردم، باعث شده‌است که بار دیگر جنبش‌های اجتماعی از لایه‌های زیرین جامعه سربرکشد و تا زمان استمرار بحرانها نیز فرو نخواهدنشست.‌ چشم انداز کلّی و اجتماعی این است که دیگر صدا با سکوت آشتی نخواهد کرد زیرا حاکمیت با تداوم این روند، جامعه را مجبور می‌کند که درد و رنجِ فراگیری جنبش را برای دستیابی به بهروزی و توسعه، به جان بخرد.