31 مرداد 1401

جواب دشنام دشنه نیست!

ادْعُ إِلَىٰ سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ ۖ وَجَادِلْهُم بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ
«(مردمان را) با حکمت و برهان و اندرز نیکو به‌راه پروردگارت دعوت نما و با آنها به شیوه‌ای که نیکوتر است، مناظره و استدلال کن!»
قرآن، نحل، 125

سوء‌قصد به جان سلمان رشدی و همه موارد نظیر آن، بنا به انگیزه‌های ظاهراً دینی، باوجدان عمومی مردم جهان، بویژه با مبانی اعتقادی مسلمانان آزاداندیش و صلح‌جو ناسازگار است. غالب مسلمانان اقدامات تروریستی با انگیزه‌های مذهبی را محکوم و دعوت به چنین اقداماتی را ناصواب می‌‌دانند. ارعاب و ترور ممکن است در کوتاه مدت دهان‌ها را ببندد امّا بذر نفرت و خصومتی را می‌پروراند که راه‌های گفتگو و تبادل فکر و اندیشه را مسدود می‌کند. بنابراین عالمان دینی در عصر رسانه و شبکه‌ی گسترده‌ی ارتباطاتِ جهان، بیش‌ازپیش ناگزیرند به نیکوترین برهان و بیان مجهز شوند و نه دشنه ها و خنجر های کینه توزی را تیز کنند.

11 خرداد 1401

«دیگر صدا با سکوت آشتی نخواهد کرد»

بیانیه هشدار آمیز  125 تن از فعالان سیاسی و مدنی

با مشاهده‌ی انتخابات مدیریت‌شده‌ی 1400 مشخص بود که اکثریت جامعه‌ی ایران، به این دولت انتصابیِ یک‌دست شده امیدی نمی‌بندد و در ابتدا نیز تنها به نظاره‌گری اقدامهای داخلی و خارجی آن بسنده خواهدکرد. به‌نحوی ویژه برای چنین دولتی ضروری بود که حداقل برای تنش‌های خارجی و مساله‌ی تحریم راه‌حلّی پیدا کند تا واکنش‌ نسبت به حاکمیت، به دخالت‌های ناروا و مخرّب خارجی نینجامد. اما ناتوانیِ قابل انتظار در ایجاد اندکی بهبود در زندگی عمومی مردم، باعث شده‌است که بار دیگر جنبش‌های اجتماعی از لایه‌های زیرین جامعه سربرکشد و تا زمان استمرار بحرانها نیز فرو نخواهدنشست.‌ چشم انداز کلّی و اجتماعی این است که دیگر صدا با سکوت آشتی نخواهد کرد زیرا حاکمیت با تداوم این روند، جامعه را مجبور می‌کند که درد و رنجِ فراگیری جنبش را برای دستیابی به بهروزی و توسعه، به جان بخرد.

28 اردیبهشت 1401

بیانیه اعتراضی فعالان سیاسی و مدنی به بازداشت دکتر سعید مدنی

به‌نام هستی‌بخش

نظام اطّلاعاتی و امنیتی کشور در بحبوحه بحران نان و خیزش گرسنگان و جان‌به‌لب‌رسیدگان، بار دیگر به بازداشت دکتر سعید مدنی مبادرت کرد. جامعه‌شناس و پژوهشگر برجسته‌ای که بیش‌از هرکس دیگری در زمینه ناهنجاری‌ها و نابسامانی‌های اجتماعی تحقیق کرده و کتاب و مقاله نوشته‌است. هشدارهای وی امّا نه‌تنها برای او قدر و ارجی به‌همراه نداشته بلکه حتّی انتشار کتاب‌هایش را نیز ممنوع کرده‌اند و به وی که از سوی یکی از مهم‌ترین دانشگاه‌های جهان، دعوت علمی شده‌بود اجازه‌ی خروج از کشور و‌ مطالعه و پژوهش ندادند.