10 مهر 1401

بیانیۀ اساتید دانشگاه‌های کشور در جهت محکومیت بازداشت دانشجویان

بیانیۀ بیش از 200 نفر از اساتید دانشگاه‌های کشور در محکومیت بازداشت دانشجویان و ضرورت آزادی هرچه سریع‌تر آنها

متأسفانه یک‌بار دیگر شاهد آن هستیم که شنیده‌نشدن صدای بخش بزرگی از جامعه در ساختار حاکمیت و تداوم رویه‌ها و تصمیم‌های نادرست منجر به جریحه‌دار شدن وجدان جمعی، ریخته‌شدنِ خون افراد جامعه و عزادار شدن ملتِ ایران شده است. در این میان آنچه شگفتی‌آور است برخورد گسترده و بی‌ضابطه با دانشجویانی است که اعتراض خود را به ظلم و تلاشِ خود را برای تغییر ساختارها به شکل مسالمت‌آمیز و بدون کوچکترین تعرضی به اموال عمومی بیان کردند. 

در فضای فعلی به باور ما، اعتراضِ دانشجویان به ظلم و رویه‌های غلط ساختاری، نشان‌دهندۀ تعهد اخلاقی، پویایی فضای دانشگاه و وفاداری دانشجویان به آرمان‌های گرانقدری چون ظلم‌ستیزی و عدالت‌خواهی و آزادی‌خواهی است. همگان باید وجود چنین دانشجویانی را که حاضرند برای دفاع از آزادی و عدالت و کرامت انسانی، از خودگذشتگی کرده و هزینه‌های آن را به جان بخرند قدر دانسته و در برابر کنشگریِ اخلاقی و انسانی آنها سرِ تعظیم فرود آوردند.

متأسفانه، شاهد آن هستیم که نه فقط حساسیت‌های اخلاقی و انسانی دانشجویان گرامی‌ داشته نمی‌شود بعکس با برخوردهای گسترده با آنان عملاً فضای دانشگاه دعوت به انفعال و بی‌تفاوتی می‌شود. ما امضاکنندگان این بیانیه، فراگیرشدنِ بی‌تفاوتی و سکوت در فضای دانشگاه به دلیل ترس از هزینه‌های ابرازنظر و آرمان‌خواهی و ظلم‌ستیزی را خلاف ارزش‌های انسانی و اخلاقی و دینی می‌دانیم و ضمن دعوتِ همۀ همکاران به ابراز نظر و موضع‌گیری در دفاع از ظلم‌ستیزی و عدالت‌خواهی و آزادی‌خواهی، لازم می‌دانیم به مسئولیت اجتماعی خود در برابر بهترین دانشجویانمان در دانشگاه عمل کنیم. به همین دلیل با توجه به التهاب کنونی فضای دانشگاه و نگرانی‌های بحق هم‌کلاسی‌ها و والدین و اساتید بازداشت‌شدگان از سرنوشت آنها و به ویژه با توجه به تجربه‌های قبلی برخورد با دانشجویان، شدیداً نگرانِ سلامت و سرنوشت دانشجویان بازداشت‌شده‌ایم و خواهان آزادی این دانشجویان و حضور آنها سرِ کلاس‌های درس در اسرع وقت هستیم. در غیر این صورت التهاب و نگرانی در فضای دانشگاه ادامه خواهد یافت و  دانشگاه به فضای معمول خود باز نخواهد نگشت.

6 مهر 1401

حق نباید گفتن الا آشکار

هر کس که برای ابراز همبستگی و تسلی به بیمارستان کسری رفته بود از روز نخست شاهد جوّ ملتهب و محاصره و حضور پُر تنش نیروهای انتظامی و انضمامی در محل بود که نشان از تصمیم به برخورد خشن و اراده‌ی سرکوب داشت. این رویکرد به‌طور پیش‌بینی‌پذیری موجب برانگیختن بیشتر خشم و گسترش اعتراض عمومی گشت.

شیوه‌ی برخورد بخردانه البته این می‌بود که مطالبه‌ی عمومی مبنی بر جمع‌آوری بساط فاجعه‌آفرین «گشت»‌های موسوم به ارشاد و الغای «اجبار» حجاب اکراهی شنیده شود و دولت و حاکمیت خود را نه فقط نماینده‌ی یک بخش از جامعه‌ی هوادار خود و سخنگوی یک روایت خاص از میان انواع قرائت‌های دینی و عقیدتی، که نماد مصلحت عام و امنیت برای کل ملت و جامعه‌ نشان دهد.

27 شهریور 1401

تاخت و تاز ارعاب و اجبار بر امید و زیبایی

اکنون مرگ در آستانه‌‌ی زندگی ایستاده است تا مظلوم‌ترین و بی‌پناه‌ترین زنان و مردانِ سرزمین ما را برباید. این بار، مهسا امینی؛ وی را به کُردی ژینا-به‌معنای زندگی-صدا می‌زدند تا امیدوار باشند در این ظلمتِ تباه‌آلود، حیات و جوانیِ دختری زیبا نماد روشنایی و نامیرایی خواهدبود.

امّا گشت‌های اضلالِ محتسبان بر او تاختند تا اثبات کنند آنها دشمن‌ امید و زیبایی هستند. امّا مادر داغدار مهسا در فضای تب‌آلود و خاکستریِ بیمارستان فریاد کشید که هیهات منّاالذّله تا شاید گوش‌های کر و چشمان کورِ شحنگان شقاوت دریابد این داغ‌های پردامنه، دامن‌ ننگین آنها را خواهد گرفت. این همان ندای حسین است که درست در ایّام ذکر مکرّر نام او، از زبان زینب‌گون مادر مهسا-مادر زندگی-به‌گوش می‌رسد. آنان که زنگِ رهایی‌بخشِ این صدا را می‌شنوند و بر جانِ خویش حک می‌کنند، پژواک پرطنین آن را نیز بارور خواهندساخت زیرا که از پس تاریخِ هزارساله، مکرّر شنیده‌اند: «لعن خداوند بر کسانی که اساس و بنیان ظلم و‌جور را نهادند» و این نفرین ابدی بر همه‌ی حکّام جوری است که با گروگان گرفتن هستیِ مردم، آنها را از مقام و‌مرتبه‌ی کرامتی که خداوند بر آنها ارزانی داشته، به سقوط کشانده‌اند.