20 آذر 1400

درباره‌ی یک «زندانی عقیدتی»، کیوان صمیمی (یا حضور مدنی یک عارف موحد)

در روز جهانی حقوق بشر 19 آذر (10 دسامبر)
«عنصر اساسی هر شکل حکومتی، قدرت است و نه خشونت.» (ه. آرنت)

به‌دلیل اختلال ارتباط اینترنتی در نشست دیشب در کلاب‌هاوس، جوهر عرایضم را در این یادداشت کوتاه می‌نویسم: 

ضمن تقدیر از بزرگداشت یک شخصیت زنده‌ی سیاسی-اجتماعی در زمان حیاتش، برای معرفی کیوان صمیمی در نگاه نخست، او را عارف‌مسلکی می‌یافتی با منشی «جوانمردانه» که در سنت دیرپای عرفان ایرانی ریشه دارد؛ و سپس، با روحیه‌ای جوان، سرزنده، پرنشاط، پای کار، و پاشنه‌ورکشیده، مرد عمل و مبارزه، و یک حضور مستمر در همه‌ی صحنه‌های سیاسی، اجتماعی، و فرهنگی در سپهر عمومی آشنا می‌شدی(سه خاطره‌ی به یاد من مانده از ایشان یکی از دوره‌ی تلاش‌های اوست در دوران سردبیری مجله‌ی «ایران فردا»، دیگر همکاری با کار-گروه ما بود برای به‌راه‌اندازی فعالیت امدادگرانه پس از وقوع سیل در چند سال پیش، و سرانجام فعالیت و تلاش‌های مدنی و دفاعی حقوق‌بشری او، برای نمونه در نشستی اعتراضی در منزل وی علیه حکم محکومیت سنگین خانم نرگس محمدی). خصوصیت بارز دیگر او روحیه‌ی فراخ‌اندیشی او بود و نوعی رویکرد گفتگویی (دیالوژیکی) که گستردگی ارتباطات او با همه‌ی خانواده‌های فکری و سیاسی در ادوار مبارزاتی معاصر کشور و ارج‌شناسی متقابل او از سوی همگان نشان آن است.

17 آذر 1400

مزار شهدای 16 آذر

عصر دیروز مراسم کوچکی بر مزار شهدای 16 آذر 1332 در صحن دانشجوی امامزاده عبدالله شهر ری برگزار شد. در این گردهم آیی مزار شهیدان از سوی خانواده شهدا و دوستداران جنبش دانشجویی گلباران شد و پس از ایراد سخنان و بازگویی خاطرات توسط حضار مراسم با خواندن سرود 16 آذر در هنگام غروب آفتاب به پایان رسید.

15 آذر 1400

جنگ بر سر ارج‌شناسی؟

«جنگ چیزی بس جدی‌تر از آن‌است که به نظامیون سپرده شود!» 
کلمانسو، وزیر جنگ فرانسه (1917-1920)

هر جنگ همواره هدفی سیاسی را تعقیب می‌کند و حتی مدعی برقراری صلح است، از راه مجبور ساختن حریف به انصراف از  تجاوز به حریم کشورها و نقض قراردادها ! بنابراین در تحلیل نهایی، تنها قدرت سیاسی است که تصمیم به راه‌اندازی و ادامهٔ جنگ یا آتش‌بس و صلح می‌گیر‌د. از اینرو، جنگ نه نشانهٔ وحشی‌گیری بل‌که ابزار اعمال قدرت برای تحقق یک استراتژی عقلانی محاسبه‌شده است. «قدرت و نه خشونت، عنصر اساسی هر شکل از حکومت است» (ه. آرنت). پس برخلاف تبلیغاتی‌ که سال‌ها در کشور ابراز می‌شد که مذاکره مذموم است، هدف جنگ مذاکره برای مفاهمه با حریف است: ویت‌کنگ اگر در میدان می‌جنگید برای آن بود که در مذاکرات (پاریس) پیشرفتی حاصل شود.