4 آذر 1403
یادمانِ 91مین زادروزِ معلم (شریعتی‌مزینانی‌علی، شمع)
در سالیادِ آموزگاری که واپسین(یا نخستین) آموزه‌اش «توحیدِ» سه آرمانِ «عدالت» و «آزادی»(عقلانیتِ انتقادیِ اجتماعی) و «عرفان»(همبستگیِ معنویتِ فردی و اخلاقِ جمعی) بود، در برابرِ «تثلیثِ» «زر»(استثمار)، «زور»(استبداد)، و به‌ویژه «تزویر»(«استحمار»، کلید-واژهٔ برساختهٔ خودِ او)، و در یک کلام «استضعاف»(محروم‌سازی و بی‌بهرگی از ثروت، قدرت و دانش)؛ می باید افزود که
مصداق‌های این آموزهٔ عام و «جهان‌روا» را اما، در زمانه و زمینهٔ خویش(«اینجا و اکنون»، hic et nunc، «جغرافیای(تاریخی)سخن»)، در ضرورتِ مبارزه با، از سویی در سطحِ درونی-فرهنگی-سیاسی، تصلبِ سنت یا ارتجاع و استبدادِ دینی و سیاسی می‌یافت و در سطحِ برونیِ جهانی، در مناسباتِ نواستعماری و نظامِ بازار سرمایه و سلطهٔ سلاح-صنعت و ایدئولوژیِ «جهان-لاتینی-سازی»(به‌تعبیرِ ژاک دریدا، «موندیا-لاتینی-زاسیون» Mondialatinasation به‌جایِ Globalization، زیرا ما در «جهان» مشترک می‌زیییم و نه فقط بر «کرهٔ» زمین).
جهت ثبت نظر و مشاهد کامل مطلب به قسمت
ادامه مطلب مراجعه نمایید..