17 دی 1400
ثبت دیدگاه «هیچ‌‌کس نمی‌بایست مورد شکنجه، مجازات و رفتارهای ستم‌گرانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز قرار گیرد.»
اعلامیه جهانی حقوق بشر
«شکنجه» چیست؟ هر نوع رفتار خشونت‌آمیز غیرانسانی، ستم‌گرانه و تحقیرآمیز، جسمانی یا روانی، اعم از ضرب‌وشتم‌‌وجرح، توهین‌وتهدیدوتحقیر، و بويژه، مصداق سیاسی شکنجه، اقدام عمدی ماموران حکومتی با انگیزه‌ٔ کسب اطلاعات یا اقرار، از طریق فشار، اذیت و آزار بدنی یا تشویش و تألم روانی، بر شخص، تا مطلبي خلاف ميل و اراده‌‌ی باطني خویش بيان كند.
برغم ممنوعیت شکنجه در قانون اساسی (و 3 ماده در قانون تعزیرات و مجازات‌های بازدارنده و یک ماده در قانون مجازات اسلامی)، شورای نگهبان با رد دو مصوبه‌ی مجلس شورا (در دوره‌ی 6، زیرعنوان «طرح اجرای اصل 38 قانون اساسی در منع شکنجه» و «طرح الحاق دولت جمهورى اسلامى به کنوانسیون منع شکنجه)، تبدیل به قانون و به اجرا گذارده نشده است.
در چنین شرایطی است که این پدیدهی شوم در یکی از پیچیده‌ترین شکل‌های روانی آن که انزوا و حبس در سلول انفرادی باشد همچنان (طی چهار دهه‌ی) پس از انقلاب استمرار یافته است.
در سلول انفرادی، به گواهی و شهادت یکی از روشنفکران قربانی این نوع از «شکنجه‌ی سفید» در نظام سابق، دکتر علی شریعتی، شخص با قطع کلیه‌ی روابط و مناسبات با نزدیکان و دوستان، به‌تدریج دچار تضعیف حافظه و هول از محو شدن هویت می‌شود و آن‌گاه تنها راه نجات و خلاصی خود را از امحاء و مرگ روانی تسلیم شدن به مطالبات زندانبانان و بازجویان می‌یابد.
از این‌رو، امتداد این نوع از حبس و حصرها و استمرار این سنّت و پدیدهی ضدانسانی و ضددینی (خفت‌بارنمودن «شایستگی ذاتی» یا «کرامت» انسانی) در نظام‌های تاکنونی کشور یکی از بارزترین مصادیق شکنجه در مقام ناقض مسلّم حقوق بشر و شهروند است.