13 شهریور 1401
ثبت دیدگاه «دیپلماسی همچنین هنر به تعویق انداختن تصمیمات است تا زمانی که مشکلات خود به خود حل شوند!»
📌پائولو کوئلیو، نویسنده ی معاصر و معروف برزیلی
و به عبارتی دیگر: «پیش می آید که مذاکرات آنقدر طول بکشد که دیگر مشخص نباشد که آیا هنوز بخشی از جنگ هستند یا در حال حاضر بخشی از صلح!» (ژیل دلوز)
دیپلماسی تعویق اما در کشور ما نه تنها برای حل مشکلات زمان نخریده است که خود بدل به مشکلی افزون بر شمار مشکلات پیشین شده است. زیرا چه جنگ ّ«ادامه ی سیاست به وسایلی دیگر» باشد(کلازویتس)و چه به عکس، سیاست تداوم جنگ به وسایل دیگر(فوکو)، جنگ و صلح همانند انقلاب و اصلاح، وقت شناسی دقیق و زمان سنجی خاص خود را دارند که هر زود و دیر کردی می تواند آن ها را به توفیق برساند یا به ناکامی بکشاند.
نمونه ها و پیآمدهای این تعجیل و تاخیرهای تاریخی را ما در پرونده های جنگ و گروگانگیری و..، دیده و چشیده ایم و حکایت بازآزمودن آزموده هاست.
فرجام دو دهه مذاکرات دیپلوماتیک در پرونده ی برجام چه خواهد بود؟ برنامه ی جامعی که تا کنون هزینه ای بس سنگین را از بودجه ی ملی به خود اختصاص داده است و نوعی جنگ اقتصادی بی شفقت را بر جامعه و اقتصاد کشور در قالب تحریم ها تحمیل کرده است.
شفافیت و فاش گویی در مورد فرجام برجام و مذاکرات و مکتسبات فیمابین و دوجانبه کمترین مطالبه ی افکار و خواست عموم مردم ایران است.