31 مرداد 1401

جواب دشنام دشنه نیست!

ادْعُ إِلَىٰ سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ ۖ وَجَادِلْهُم بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ
«(مردمان را) با حکمت و برهان و اندرز نیکو به‌راه پروردگارت دعوت نما و با آنها به شیوه‌ای که نیکوتر است، مناظره و استدلال کن!»
قرآن، نحل، 125

سوء‌قصد به جان سلمان رشدی و همه موارد نظیر آن، بنا به انگیزه‌های ظاهراً دینی، باوجدان عمومی مردم جهان، بویژه با مبانی اعتقادی مسلمانان آزاداندیش و صلح‌جو ناسازگار است. غالب مسلمانان اقدامات تروریستی با انگیزه‌های مذهبی را محکوم و دعوت به چنین اقداماتی را ناصواب می‌‌دانند. ارعاب و ترور ممکن است در کوتاه مدت دهان‌ها را ببندد امّا بذر نفرت و خصومتی را می‌پروراند که راه‌های گفتگو و تبادل فکر و اندیشه را مسدود می‌کند. بنابراین عالمان دینی در عصر رسانه و شبکه‌ی گسترده‌ی ارتباطاتِ جهان، بیش‌ازپیش ناگزیرند به نیکوترین برهان و بیان مجهز شوند و نه دشنه ها و خنجر های کینه توزی را تیز کنند.

2 مرداد 1401

برای یادآوری!

در میانه‌ی عید غدیر و سالگرد قیام 30 تیر «...مولا علی، پیشوا مصدق...»

 «استقلال، آزادی»، «نه شرقی، نه غربی»، و استقرار حکومت قانون، تحقق اصل «موازنه‌ی منفی» (علیه استبداد-نظامی‌گری شرقی و علیه استعمار-استثمار غربی)، جمهوری (مردم‌سالاری شورایی معطوف به عدالت اجتماعی)، شعارها و مطالبات «ملی» مردم ایران طی سده‌ی گذشته بوده‌اند (از صدر انقلاب مشروطه تا کنون، با گذر از نهضت ملی و انقلاب بهمن). معنای چنین سیاست خارجی ملی، متوازن یا «منفی»ای (نه..، نه..)، نه انزواطلبی و تخاصم با همه، که به‌عکس، جستجوی تفاهم و تنش‌زدایی توسط یک کشور مستقل و حافظ کیان و سیادت ملی و منطقه‌ای خویش از طریق گفتگو و مذاکره در عرصه‌ی جهانی و التزام به تمامی معاهده‌های حقوقی و میثاق‌های بین‌المللی بود.

27 تیر 1401

بله قربان؟ نه قربان!

روز عید قربان که برای عرض تسلیت به دیدن خانم فهیمی مادر شهید سهراب اعرابی رفته بودیم که دومین فرزند خود را نیز اخیرا از دست داده‌اند. بزرگ مجلس از ایشان پرسید که «آیا شده است که از خدا بپرسید که چرا من باید متحمل چنین هزینه‌ای شوم؟» بانو فهیمی که الحق مادر فهیم و مومنی هستند پاسخ دادند: بله با اوج خشم و تضرع از خداوند پرسیدم. اما هنگامی که در همان ایام به‌نحوی غیرآشکار به تظاهرات جوانان رفتم و هزاران جوان هم سن و هم نسل او را دیدم و شنیدم که فریاد می‌زدند «سهراب ما نمرده»، آرامش یافتم و با خود گفتم همه‌ی این جوانان فرزند من هستند و مانند فرزند من می‌توانستند قربانی شوند.